Na de Tweede Wereldoorlog was het Britse Rijk vooral geconcentreerd op zaken die zich dichter bij huis afspeelden. Daarom was het Rijk niet voorbereid op de opkomst van anti-koloniale nationalistische bewegingen in hun kolonies. Een voornamelijk geweldloze opstand onder Mahatma Gandhi en Jawaharlal Nehru vormde een onderdeel van de weg naar de onafhankelijkheid van Brits-Indië. Hoewel zij in het westen als de grote helden van de onafhankelijkheid worden gezien waren Chandu SkeQar Azad en zijn groep volgens de Indiërs zelf de echte helden. Uddam Singh, Chandu SkeQar Azad en Bhagat Singh leidden met hun groep de onafhankelijkheid van Brits-Indië in 1947. Het Indische subcontinent werd door de Britten verdeeld in de seculiere staat India en de kleinere moslimstaat Pakistan.

In de link hieronder vind je een filmpje over de onafhankelijkheid van Pakistan.
http://www.youtube.com/watch?v=Mb7aOaRoPdU

Bangladesh, voorheen Oost-Pakistan, werd in 1971 onafhankelijk van Pakistan.

De onafhankelijkheid van Brits-Indië in 1947 betekende het einde van een 40 jaar durende nationalistische strijd. Het land deelde zich uiteindelijk wel in India en Pakistan, nadat burgeroorlogen naar aanleiding van de Deling van Brits-Indië minstens een half miljoen levens hadden gekost en in totaal circa 7 miljoen vluchtelingen in beide richtingen. De heftige religieuze spanningen leidden in januari 1948 tot de moord op de grote inspirator van deze strijd, Mahatma Gandhi, omdat die te toegeeflijk zou zijn geweest tegen de moslims. Het door de Britten aanvaarden van India als eenrepubliek in 1949 wordt gezien als het begin van het moderne, postkoloniale Gemenebest.

Veel burgers van het voormalig brits-indië, zijn na de dekolonisatie naar Groot Brittannië met name Engeland verhuist.